In de serie Troubleshooters vragen we jongeren naar hun moeilijkheden en hoe ze daarmee omgaan.
We staan letterlijk stil bij hun problemen. Maar het is ook een boodschap van hoop: stilstaan betekent geen stilstand, maar is de eerste stap naar vooruitgang. De tweede uit de reeks is Keith (19), die vertelt hoe zijn jeugd hem heeft gevormd en welke rol theater in zijn leven heeft gespeeld.
”Het was vroeger niet altijd even makkelijk”, vertelt Keith. Hij was namelijk opstandig, een rebel op zijn tijd. Kroop soms onder zijn bed tijdens paniekaanvallen. Hij groeide op zonder vader, maar met zijn moeder dicht aan zijn zij. Ondanks dat zij beiden het liefste willen dat dit altijd onder hetzelfde dak was, is Keith in zijn jeugd meerdere keren uit huis geplaatst geweest. Door zijn gedrag en foute vrienden kon hij namelijk niet goed thuis wonen. ”Op een gegeven moment zat ik op mijn diepste punt. Ik had naar mijn gevoel niets meer te verliezen, maar besefte tegelijkertijd dat ik niet verder wilde op deze manier”, legt hij uit. Op een gegeven moment vertrok hij tijdelijk naar Spanje. Naar een tentje op een berg. Zonder elektriciteit, zonder telefoon, met enkel zijn gedachten en een begeleider. Het gaf hem rust en bood hem een reset.
Terug in Nederland ging hij weer in de schoolbanken in. Hij kreeg opeens de kans om iets met theater te doen. Het programma ‘Gespot’ van Theater De Steeg wekte zijn interesse. Maar in eerste instantie niet om de juiste reden. ”Dan hoefde ik niet naar de normale les, even niet naar school”, lacht Keith. Het bleek een gouden zet: acteren vond hij leuk en hij was er nog goed in ook. Hij nam vervolgens deel aan de zomerschool van De Steeg. Het opende zijn ogen. Liet hem inzien dat hij talenten had. Het theater werd zijn thuis. De plek waar hij zijn problemen kon uiten, kon delen met de buitenwereld. ”Ooit gaf ik een solovoorstelling. Ik kwam op in een overall met laarzen, de Nederlandse vlag en een vishengel. Het leek wat absurd, het publiek moest dan ook lachen. Vrolijk zei ik dat ik wilde gaan vissen met mijn vader, maar dat ik dat niet kon omdat hij niet mijn leven was. Het stuk liet zien dat het hoe dan ook is goed gekomen. Dat ik ook zonder vader voor mijzelf kan zorgen. Dat andere mannen ook deze vaderrol kunnen vervullen. Je zag dat het binnenkwam bij het publiek”, vertelt hij betrokken.
Hetzelfde geldt voor een andere voorstelling waar hij ooit in speelde. Eentje over pesten. En dat kwam nogal binnen bij Keith: ook hij is vroeger gepest. ”Tijdens de repetities moest ik soms een traan laten. Vroeger zou ik hiervoor zijn gevlucht, maar dit keer bleef ik zitten. Ik keek mijn problemen in de ogen”, licht hij toe.
Vandaag de dag zit Keith weer beter in zijn vel. ”Het verleden was zwaar, maar ik ben er sterker uitgekomen”, zegt hij vol vertrouwen. Deze levenskracht sijpelt door in zijn dagelijkse manier van doen. Hij is vaker thuis, de band met zijn moeder blijft onverminderd sterk. Zijn ogen twinkelen als hij over haar praat. ”Mijn moeder heeft me altijd gesteund, altijd in me geloofd. Hoe lastig ik als kind ook was. Ik voel me bij haar nog altijd thuis. Zeker als ze Indisch heeft gekookt: dat geeft me het echte thuisgevoel”, glundert hij.
Keith ziet de toekomst met vertrouwen tegemoet. Waar deze vroeger onzeker leek, heeft hij nu de kracht om hem zelf vorm te geven. Theater heeft hier een grote rol in gespeeld. Karin Noeken, artistiek leider bij De Steeg, gaf hem het eerste zetje. ”Je moet de acteursopleiding gaan volgen, zei ze tegen me. Eigenwijs als ik was ging ik toch een andere opleiding doen. Even later kwam ik haar weer tegen, toen luisterde ik wel. Na twee maanden stopte ik met mijn opleiding en ging ik mijn hart achterna”, vertelt Keith. Inmiddels loopt hij stage bij De Steeg en het vat is nog lang niet leeg. ”Ik wil graag docent theater worden. Anderen helpen, samen spelen, samen leren. Theater heeft me zoveel gebracht en ik gun dat anderen ook.
Het gaat nu een stuk beter met Keith. Hij woont nog onder begeleiding, maar zelfstandig wonen zal binnenkort binnen handbereik staan. Hij kijkt vooruit, maar staat ook nog stil bij zijn verleden. Alhoewel het dus goed met hem gaat, staat hij nog steeds stil bij zijn verleden. Stilstaan bij moeilijkheden, hoe oud ze ook zijn, is belangrijk om dicht bij jezelf te blijven. Dat je jezelf herinnert om je eigen ding te doen. ”Doe wat je zelf wilt, laat je niet beïnvloeden door anderen. Dat is namelijk wat jou uniek maakt. Mensen hebben altijd wel een mening over je, maar dat zegt meer over hen dan over jou,” zegt Keith. En als het af en toe even niet gaat, mag je dat vooral toelaten. ”Als je af en toe een traantje wilt laten, doe dat vooral. Je mag zijn wie je bent.
Play around