Vrijdagavond precies een week geleden openden we, met een volle zaal en ja…..dansende mensen. Dansende jonge mensen. Die duidelijk zoveel nood hebben aan ontlading en plezier. We realiseerden ons dat we iets deden dat niet mag en toch deden we het, zonder buikpijn en zonder spijt. Vlak daarna kwamen de berichten over de rellen in Rotterdam binnen. Deze twee beelden naast elkaar: welk scenario kies je dan?
We zijn een week verder, vol verhalen die kloppen en tegelijkertijd kwetsbaarheid tonen. Stemmen die elkaar vonden en tegenspraken. Iemand merkte op dat het spannend wa som vanuit de veilige context van dit theater daarna de wereld weer in te lopen. Waar je ME-ers duidelijk moet maken dat je er niet bij hoort. Waar niet bij hoort? Want ook wij, hier voelen de nood om onze stem te laten horen maar doen dat door kunst te maken, te ervaren.
Voor velen voelt ook het theater nog als een onveilige plek, een ongekende plek… maar deze week zijn er tientallen geraakt die hebben gevoeld dat dit een plek is waar je mag zoeken, twijfelen en je mag uitspreken om vervolgens weer iets anders te denken. Scholieren, studenten, en ook jonge makers die er ook niet onderuit kunnen dat zij de druk voelen om te moeten presenteren in plaats van te onderzoeken.
We spraken over betekenis, dat het er al is en dat wij mensen alleen hoeven te herkennen. We dwaalden in een leegstaande fabriek, waar eindelijk onze gedachten mochten zijn wat ze zijn en nergens te hoeven te leiden en ons toch overal brachten. We keken naar verhalen over intersekse zijn en gemaakt moeten worden en het gevoel van stuk gaan in al zijn vormen op een vloer vol zeepsop. We lieten tranen, op verschillende momenten om verschillende redenen. We zagen de jonge mensen die hun verhaal niet anders kwijt konden dan door hun eigen stad aan te vallen.
In de media werd er geschreven over een groep drill rappers en boeren; Het zijn jongeren, met allerlei verhalen die zich niet gehoord en niet gezien voelen. Je stem laten horen! Op deze manier? Wat mij betreft niet, maar als je geen andere manier hebt aangeleerd dan barst het ergens. Ze worden in een hokje gezet, genegeerd, opgesloten in dat hokje dat voor (en door) ze is bedacht en gaan zich ernaar gedragen. Niels appte nog: had ze een feestje gegeven dan was het een heel ander verhaal geworden.
Iemand die mij dierbaar is noemde mij deze week ‘keurig’. Ik werd er boos van. Ik ben niet keurig, ik sta op voor dingen die ik belangrijk vind, ik werk hard, ga dingen aan, loop niet weg van mijn verantwoordelijkheid. Ja, zei hij: keurig dus. Mijn uitleg van keurig was: braaf, bescheiden… binnen de lijnen. Zijn uitleg was: weloverwogen, afgestemd op een situatie impact proberen te hebben. Ineens was ik trots om keurig te zijn. Get your story straight, leerde ik vandaag.
Want wat als we inderdaad keurig met elkaar zouden spreken; echt spreken, van hart tot hart. Zonder dingen te laten liggen. Zodat we elkaar echt kunnen verstaan. Dat we mensen laten praten, afspraken maken over hoe we dat doen. afspreken dat we spreken om een relatie beter te maken in plaats van gelijk te halen. Dat je je afvraagt: wat zegt dat over mij, nadat je geraakt bent. Hoe past dat in mijn verhaal, en ben ik bij met dat verhaal?
Waar sta je achter, en wie staat er achter jou? Graag zou ik willen vragen de helden van het Jonge haren team om achter mij te komen staan en hun welverdiende applaus in ontvangst te nemen. Dat mogen jullie dan doen. Naast deze mensen die werkten alsof hun leven ervan af hing, en om het verhaal kloppende te krijgen afgelopen week wil ik ook graag de mensen die hier in het grand Theatre hebben gezorgd dat zowel wij, al artiesten als publiek zich zo welkom hebben gevoeld bedanken.
Dank, aan onze centrale gasten Priscilla Vaudelle (LostProject) Lotte van den Berg (Building conversation) Artiesten, recensenten, technici, bedankt. En vooral jullie: publiek. Bedankt.
Deze week sliep ik in een hotel omdat mijn kinderen in quarantaine moesten. Mijn zoon zei vanmorgen nadat ik vroeg of zijn broertjes mij ook hadden gemist: ik denk het zeker. Ik weet het niet zeker, want ze zeiden het niet, maar ik denk het zeker. Ik denk zeker dat deze editie van Jonge Harten betekenis had, die wij alleen hoeven te herkennen.
Het is vervelend om onze laatste dag te moeten missen, maar soms moet je iets laten om de toekomst veilig te stellen en laat dat nou net onze inzet zijn geweest deze week. De toekomst, want The Future is coming, we weten alleen nog niet hoe. Maar dat de jonge mensen die wij deze week zagen, spraken, en toonden er iets van gaan maken dat denk ik wel zeker.
Veel dank, en pas goed op elkaar de komende tijd.
Hou vast, hou van, hou vol.
Play around